RONDWANDELING LAIDPRANGLEUX 2
Traject Laidprangleux - La Fosse 16 Km
De volgende morgen, 19 october 1999, was het om 8.00 uur reveille. De eerste vale zonnestralen vielen de slaapkamer binnen en deden niet vermoeden dat het wellicht toch erg koud buiten zou zijn vanwege de schrale oostenwind. Met de beschikking over 2 badkamers was iedereen om 8.30 uur present aan het ontbijt. De afwasmachine was intussen uitgeruimd en de broodjes afgebakken. Een glaasje sap en een kopje koffie zorgden ervoor dat de stemming er meteen inzat. Het lunchpakket voor onderweg werd klaargemaakt en tegen 9.30 uur stonden we startklaar voor deze tweede dag.
Toen we buiten de deur stapten leek het even of we aan een winterwandeling in een arctische omgeving gingen beginnen: het was koud. De schrale oostenwind sneed langs de oren. Maar niet getreurd eenmaal op weg waren we snel gewend aan de omstandigheden en probeerden snel beschutting te zoeken in de uitgestrekte bossen. De route liep meteen achter het vakantiehuisje over een nauwelijks begaanbaar pad en we besloten in de ernaast liggende wei onze weg te vervolgen, richting noorden. Zo bereikten we het Bois de Freyneux. Hier waren hele percelen gerooid en over de oostflank wandelend bemerkten we dat de zonnestralen iets krachtiger werden. In de zon en uit de wind werd het zelfs aangenaam. Voorbij Croix Grégoire daalde het pad door een prachtig beukenbos af naar de Aisne, een typisch Ardennenriviertje dat ten noordoosten van Samrée ontspringt. Zo kwamen we op de doorgaande weg van Dochamps naar Ammonines, bij kilometerpaal 16. Hier wachtte ons de eerste grote verrassing: een heuse Gué. Zo'n doorwaadbare plaats in een beek of riviertje was wel elk jaar onderwerp van gesprek. En het was niet voor niets een uitdaging voor Charles om uit te zoeken of er tijdens de wandeling geen Gué kon worden gevonden in de route. Altijd succes verzekerd!!
Dit keer was het wel een erg brede doorwaadbare plek. Er werd even bekeken wat een goede oplossing zou zijn. Jan nam onmiddellijk een besluit en over een paar stenen springend en met de schoenen door het water bereikte hij de overkant met min of meer droge voeten. Charles en Bert waagden een ruime sprong over een minder breed gedeelte en Lorenz en Peter liepen een honderd meter om en voegden zich via de spoorbrug van de toeristische spoorlijn langs de Aisne weer bij de rest. Zij werden als echte watjes verwelkomt!!
Het dal van de Aisne lieten we achter ons en het was opnieuw klimmen geblazen. Van 320M moesten we naar 500M over een afstand van 2 KM. Flink stappen dus!! De zweetdruppeltjes verschenen op het gezicht naarmate we hoger en hoger kwamen. Na goed een kilometer besloten we om een rustpauze in te lassen en even wat te eten en te drinken. Gezeten achter een grote stapel hout, die de wind tegenhield en met het zonnetje vol in het gezicht, was het aangenaam vertoeven. Charles had zelfs tijd om even een groepsfoto te maken. Jammer dat zijn fototoestel op dat moment haperde, zoals later zou blijken.
Na goed 20 minuten kostte het ons toch enige moeite om weer op gang te komen. De spieren waren stijf en om een rustige start. Even verderop passeerden we een Pavillon de chasse. Een jachthut gelegen in de middle-of-nowhere, maar waar tijdens het Ardennenoffensief 2 Amerikaanse soldaten het leven hadden gelaten in een vuurgevecht met de Duitsers. Ook deze hadden hier 5 manschappen verloren. Een gedenkplaat roept deze gebeurtenis in herinnering en deed ons even stil staan wat zich hier in de barre winter van 1944 had afgespeeld.
Verder ging het tot we het hoogste punt bij Croix St. Jehenne hadden bereikt. Hier was het even zoeken welke richting we moesten kiezen. Al meteen bleek dat we te veel in zuidelijke richting liepen en er werd onmiddellijk gezocht naar een pad dat oostelijk voerde. Na goed 1,5 Km bereikte we de verharde weg in La Fosse, een van de vele gehuchten hier in de Ardeense wouden. Te voer sloegen we zuidwaarts af, maar de in het landschap zo markante hoogspanningsmasten brachten ons via een steile afdaling bij de vervallen watermolen Moulin da la Fosse aan de Aisne. Even kwam Lorenz hier in de problemen, toen hij dacht gezeten op zijn achterwerk deze helling sneller te kunnen afdalen. Hij heeft het geweten± een grote winkelhaak in zijn broek!!
De verharde weg verlatend bij het eerste voetpad naar links, voerde door een uitgestrekt grasland, waar een laatste keer voor de invallende winter was gehooid en waar het droge gras lag te wachten om te worden afgevoerd. Het was een ideale plek om opnieuw een pauze in te lassen, dat vond Jan tenminste. Maar de anderen besloten pas tegen 13.30 uur de knapzak voor de dag te halen. Dus gingen we gewoon verder. We kwamen zelfs voorbij een heuse picknickplaats, maar deze lag aan in de schaduw aan de doorgaande weg van Lamormenil naar Ammonines. We liepen door. Links het bospad inlopend konden we op de kaart zien dat ons weer een flinke klim wachtte. We moesten opnieuw 100M hoogte overwinnen op een afstand van 1 KM. Het werd weer even puffen. Even onder de top van Betaumont hielden we halt. Ofschoon we hier in de zon zaten, was het toch aan de koude kant, want aan de bosrand even verderop was het gras nog bevroren op dit tijdstip en lag er een laag ijs op de plassen. We aten wat en dronken wat. Ook nu was opstaan na een korte pauze een hele klus. Stijfgezeten trokken we ons op gang. Vanaf 540 M volgde er een steile afdaling langs een camping, die nog redelijk bezet was. Het bassin de natation lag er leeg bij. Onderaan de camping leidde een bospad ons links af. De zuidhelling, waarlangs nu het pad liep, lag er warm bij in de late middagzon en in een forellenvijver even verderop zat nog volop leven.
Voor de tweede keer vandaag staken we de toeristische spoorlijn langs de Aisne over en met een ruime boog vervolgden we onze weg ten noordwesten rond Dochamps. Nog slechts een 3-tal kilometer restte ons van Laidprangleux. Door het bos, opnieuw langs Croix St.Pire waren we in drie kwartier terug bij het huisje. We hadden er vandaag 18 Km opzitten. Even verfrissen en dan naar La Roche voor een stevige pint. Bert moest nog geld pinnen om de huur van ons verblijf te kunnen betalen en Peter wilde nog sla halen voor bij het avondeten.
Jan bood spontaan aan om de auto te nemen en met ons naar La Roche te rijden. We hebben dit geweten. Jan had het idee op de Nürburgring te zetten. Als een doldrieste en overmoedige autocoureur stortte hij de bolide in de "Kurvenreiche" afzink van Davantage na Marcourt, zich niet bewust van de kostbare lading in zijn auto. Het was goed dat Charles, Peter en Lorenz klem zaten op de achterbank, want anders hadden ze door de auto gevlogen. We waren dan ook blij heelhuids in La Roche te arriveren zonder tegenliggers op het bochtige parcours.
In La Roche was het een hele kunst om geld uit de muur te halen. Bij het plaatselijke postkantoor lukte dit niet en na enig proberen gaf de Generale Bank ons wel de nodige biljetten. In de kroeg bij de brug over de Ourthe lieten we ons het bier goed smaken. Hoewel hier om 18.00 uur de deur dicht ging voor nieuwe gasten konden wij nog even blijven zitten. Maar toen de stoelen op de tafels gingen en men het etablissement begon te dweilen, vonden we het ook tijd om op te stappen en terug te rijden naar Laidprangleux. Deze keer namen we de doorgaande weg via Samrée en Dochamps. En gelukkig ging het in een iets andere rijstijl als op de heenweg.
In het huisje aangekomen werden nog wel even de handen uit de mouwen gestoken. Immers het avondeten moest worden klaargemaakt. Peter dook de keuken in en begon aan een spaghetti schotel, Charles maakte de sla klaar en Lorenz en Jan dekte de tafel. In korte tijd konden we aanschuiven en we lieten het ons goed smaken. Voldaan van spijs en drank was het daarna "Feierabend", want de afwas ging in de machine en de sportfanaten schoven aan voor een avondje Europacup voetbal. Feijenoord tegen Boavista kwam op het scherm!! Jan hield zich hierbij wat afzijdig in de hoop niet lastig te worden gevallen met allerlei vragen over de spelregels. Al heel vroeg zocht hij zijn bed op. Hij voelde zich niet lekker. En dit noodzaakte hem om midden in de nacht de vissen nog even te voeren. Niet bevorderlijk voor zijn nachtrust. De voetbalfans zochten pas tegen 24.00 uur hun slaapplaats op.
Charles Aerssens
Deze wandelingen zijn met de grootst mogelijke zorg samengesteld. Maar ten aanzien van wijzigingen of onvolledigheden in de tekst kan geen aansprakelijkheid worden aanvaard.
KAARTEN:
- TopoKaart NGI 1:25 000, 55/5-6 Hotton - Dochamps
- Wandelroute uitgezet in eigen beheer "Via-Via"
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 01-09-2000 door C.P.J. Aerssens