BARAQUE DE FRAITURE 1
Traject Archêneu - Tailles - Bois de Belhé 15 Km

© L.A.W.V.VIA-VIA

Het werd woensdag 20 oktober 1999 en dit was weer de laatste dag van het Ardennen Wandel Offensief van Via-Via. Om 8.00 uur ging het klokje van gehoorzaamheid. Iedereen stond meteen naast zijn bed en het gonsde overal van bedrijvigheid: douchen, kamers opruimen, tafeldekken, afwasmachine uitruimen en opnieuw afwassen, omdat de machine gestaakt had. In korte tijd was iedereen paraat voor het ontbijt. Nog afwassen en stofzuigen en daarna inpakken en wegwezen. Je kon aan Jan merken dat hij er echt mee zat dat dit gezellig verblijf in de Ardennen er bijna opzat: hij drentelde onrustig door het huis, terwijl de anderen ijverig in de weer waren. Monsieur Dacco kwam voor de eindafrekening rond 9.15 uur en zodoende hadden we geen tijdverlies met het terugbrengen van de sleutel naar Bois de Tave 1.

Om 9.30 uur zaten we gepakt en gezakt in de auto en konden we vertrekken naar het startpunt van vandaag. Dit lag zo'n 2 KM van Baraque de Fraiture, vlak bij Ferme du Poteau. We parkeerden de auto aan de Chemin Napoléon. Het was wel even schrikken van de barre omstandigheden waarmee we hier te maken kregen. We zaten hier op een hoogte van 630 M in open terrein en een koude snerpende oostenwind deed het voorkomen alsof het een paar graden vroor.

Deze Chemin Napoléon stond op de stafkaart ook aangegeven als Ancienne Chaussée Romaine, dus als een oude Romeinse Heerbaan. We hadden hier te maken met een wel zeer oude weg die ver terug ging in de geschiedenis. Hiervan was nauwelijks nog wat te merken, want er was niet meer over dan een breed wandelpad. De waren blij snel de weilanden te kunnen inruilen voor het bos. Dit bood meer beschutting tegen de koude wind. Peter borg de handschoenen meteen op. Een breed bospad leidde ons de helling af naar 550 M. Het leek hier eerder op een maanlandschap, omdat de majestueuze sparren gerooid waren en er nog slechts de imposante stronken lagen. Op het laagste punt stroomde de Le Noir Ru, een klein beekje dat een eerste hindernis vormde. Bij deze Gué was het betrekkelijk makkelijk om via grote stenen de overkant te bereiken. Nu ging het opnieuw omhoog, klimmen dus tot 610 M. Zo bereikten we het gehucht Tailles, dat er in de koude en grijze herfstmorgen verlaten bijlag.

We liepen pal zuid en na 2 KM ging de verharding over in een bospad. We kozen voor de route die ons langs Croix Até Fré Djakes voerde en hier stuitten we op de rood-witte markering van een Grand Randonnée. Het bleek de GR AE te zijn, de Internationale Rondweg Ardennen-Eifel. We volgden deze een stuk in zuidelijke richting tot aan een grote wildtoren, waar we een pauze hielden en het tijd werd de route opnieuw te bestuderen.

We moesten afdalen naar Eau Martin Moulin. Op de kaart bleek dit de voortzetting te zijn van het stroompje dat we aan het begin van onze wandeling van vandaag al hadden overgestoken. Maar dit keer was de verassing groter. Via een steile afdaling bereikten we het water. Groot was de verassing dat we nu echt eens moesten overleggen hoe we deze hindernis zonder natte voeten zouden oversteken. Jan was heel resoluut, zocht een voor hem geschikte plaats en stoof als een hinde over de stenen in de stroming. Ook dit keer zonder veel kleerscheuren en natte voeten. Bert en Charles deden het in twee etappes. Eerst werd een dikke boomstam zo in de stroming gelegd dat een eilandje bereikt kon worden en vervolgens via enkele grote keien de overzijde. Lorenz en Peter zochten hun heil verder stroomopwaarts en via een overhangende boom bereikten ze als ware circusartiesten de ander kant.
© L.A.W.V.VIA-VIA

We zaten hier op het meest zuidelijke punt van de wandeling van vandaag. Nu liep de route in noordwestelijke richting terug naar ons vertrekpunt van vanmorgen. We volgden het beekje stroomopwaarts en dit betekende dat we opnieuw omhoog gingen. We volgden het pad en werden plotseling verrast door een drietal reeën dat onze weg kruisten. Jan en Lorenz hadden ze even te voren in het bos waargenomen en waren er al van overtuigd dat ze ons pad zouden kruisen. Even snel als ze waren gesignaleerd, waren ze ook weer verdwenen. Bij een kruispunt van bospaden, op de kaart aangeduid als "Au Hangar" en omzoomd door reusachtige beukenbomen, kozen we ervoor naar links te gaan en meteen een wat vaag pad rechts te nemen. Charles kreeg een compliment, dat hij thuis vanaf de kaart zulke routes kon kiezen, welke in het landschap moeizaam te vinden waren.

Via een holle weg daalden we opnieuw af naar een stroompje dat in de buurt van ons vertrekpunt ontsprong. Dit keer was er een bruggetje vlak bij een visvijver voorzien van het bordje "Proprieté Privée". Voor ons dus verboden terrein. We bereikten nu een verharde weg. Deze moesten we in noordelijke richting volgen om bij de auto's aan vertrekpunt te komen. Bij het verlaten van de bebossing kregen we een prachtig uitzicht op een heus Chateau gelegen in het Bois Saint Jean. Charles had een route uitgestippeld op de kaart, die over het landgoed van dit Chateau leidde. Maar borden gaven aan dat we niet over het eigendom van het kasteel mochten. Er zat niets anders op dan de verharde weg te volgen, die ons op enige afstand langs het Chateau voerde. In de uitgestrekte weilanden rondom dit kasteel ontwaarden we grote kudden bizons. Schots Hoogland vee leek ons echter gebruikelijker. Met de verrekijker werden de bizons bestudeerd. We liepen hier door een typisch landschap met daarin her en der verspreid kringen machtige beukenbomen. We vroegen ons af hoe en waarom deze bomen zo in het landschap gekomen waren. Even verderop kwamen we nog langs een monument waar aan het begin van de oorlog een Belgische spion was neergekomen met parachute en vrijwel onmiddellijk door de Duitsers was gearresteerd en omgebracht.

Nog slechts een tweetal kilometers scheidde ons van het vertrekpunt. Inmiddels voelde we dat er nog steeds een fikse wind woei over de weilanden, die hier voor het open karakter van het landschap zorgden. Bij de auto's aangekomen deden we dan ook snel de wandelschoenen uit en omkleden en een schoon shirt aandoen was wel wat moeilijk zonder een kou op te lopen. Tegen 15.00 uur aanvaardden we de terugreis naar Nederland en lieten we de Ardennen achter ons. Via Baraque de Fraiture reden we over de autoweg naar Luik. Zonder oponthoud waren we snel door Luik en ging het richting Maastricht. Wel werd er in Maastricht nog even een tankstop gemaakt omdat de Volvo van Jan dorst had. Snel werd er plan-de-campagne gevoerd waar we met een gezellig etentje de Ardennen Wandeldagen van Via-Via zouden af te sluiten. Er werd gekozen voor Oisterwijk.

Op naar Oisterwijk. De terugreis op Nederlandse bodem verliep voorspoedig, omdat het vrachtverkeer op dit tijdstip gehouden werd aan een inhaalverbond, Via Weert en Eindhoven verlieten we bij Moergestel de autoweg en konden even later de auto's parkeren op De Lind in Oisterwijk. In "De Dorpsherberg" was het geen probleem om een tafel voor 5 personen te krijgen. De tomatensoep of uiensoep lieten we ons goed smaken, maar ook een stevige portie spare-ribs wilde er wel in. In een gezellige ambiance werd nog het nagerecht genoten, vanzelfsprekend was dit voor de echte liefhebbers een ijscoupe: bijna traditioneel Coupe Dame Blanche. Tegen 19.30 uur mocht de penningmeester in de persoon van Bert de rekening voldoen en was het zevende wandelweekend naar de Ardennen over en uit. Charles werd in Loon op Zand gedropt en Lorenz en Peter gingen via Oosterhout en Hank huiswaarts, terwijl Jan en Bert via Zevenbergen naar Etten-Leur reden. Jammer, maar eenmaal thuis hadden we alleen nog de herinneringen aan drie fijne dagen.

Tot slot: we kunnen terugzien op een drietal geslaagde wandeldagen met wandelingen van 17 KM, 16 KM en 15 KM. Bovendien met prachtig, zonnig herfstweer, soms 's morgens wat aan de frisse kant met een snerpende oostenwind, maar met veel wandelgenot in een bosrijk gedeelte van de Belgische Ardennen vol landschappelijke afwisseling met uitgestrekte horizons en wilde, ongerepte valleien. Zo te voet deze streek ontdekken direct in de omgeving van ons vakantieverblijf "La Spinette", liet ons de beslommeringen van alle dag vergeten en genieten van de Ardeense natuur en haar cultureel erfgoed. Goed voor de onderlinge sfeer en het gevoel samen L.A.W.V. Via-Via te zijn. Opnieuw voor herhaling vatbaar!! Dus tot volgend jaar herfstvakantie!!

Charles Aerssens

Deze wandelingen zijn met de grootst mogelijke zorg samengesteld. Maar ten aanzien van wijzigingen of onvolledigheden in de tekst kan geen aansprakelijkheid worden aanvaard.

KAARTEN:

- TopoKaart NGI 1:25 000, 55/7-8 Odeigne - Bihain
- Wandelroute uitgezet in eigen beheer "Via-Via"



Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 01-09-2000 door C.P.J. Aerssens