SOUTH DOWNS WALK 1
Traject Eastbourne - Exceat Bridge 17km
’s Morgens vroeg op en ruim voor afvaart bij de ferry in Oostende, vertrokken we om 9.00 uur precies volgens schema uit de haven, die we spoedig achter ons lieten in een grauwe ochtendnevel. Het was druk aan boord en omdat we niet zo snel een makkelijke stoel konden vinden op een van de twee binnendekken, besloten we buiten op het bovendek op een bank te gaan zitten. We waren hier goed afgeschermd tegen de straffe wind die op zee woei, want de mensen die hier over de reling wilden kijken vertrokken snel weer naar binnen. Het was jammer dat deze weersomstandigheden het zicht erg beperkten. Gelukkig was het een snelle overtocht, die binnen op verschillende computerschermen goed te volgen was: positie en snelheid van de draagvleugelboot werden voortdurend op het scherm getoond.
In Ramsgate werden de horloges op Engelse tijd afgestemd. Alleen Bert vond dit niet nodig, maar dit zou hem later nog enkele keren voor verassingen zetten. Het was 9.30 uur toen we de boot verlieten en voorzichtig manoeuvrerend links moesten gaan rijden. Al bijna meteen bleek dat Bert geen problemen met deze voor ons ongebruikelijke verkeersregel had en stuurde de auto met groot gemak over de Engelse wegen. Het weer was intussen ook een stuk vriendelijker geworden en we lieten de eerste indrukken van het Engelse landschap op ons netvlies inwerken.
We volgden zoveel mogelijk de kustlijn naar Sandwich en door het binnenland bereikten we Dover. De ochtendnevel was helemaal verdwenen en het was stalend zomerweer geworden. De route liep over de boulevard van Dover en direct langs zee naar Folkstone. Hier hadden we meteen te maken met een groter verkeersaanbod in verband met de treintunnel. Via Hythe en New Romney ging het naar Hastings.
In Hastings aangekomen werd meteen duidelijk dat we volop in het toeristenseizoen waren beland. Slechts stapvoets ging het over de boulevard, die direct aan zee gelegen was. Van goed doorrijden was geen sprake meer. Eastbourne moest nog even op ons wachten.
Door de drukte onderweg bereikten we Eastbourne later dan we hadden gedacht. Maar ook de stad binnenkomen leverden veel problemen op. We besloten een omtrekkende beweging te maken, toen we de eerste buitenwijken van Eastbourn naderden. Charles had de kaart grondig bestudeerd en loodste de popelende wandelaars via Jevignton en Friston over typische holle wegen en de East Dean Road naar het startpunt van de South Downs Way net buiten Eastbourne. We waren blij de auto uit te kunnen stappen om de wandelschoenen aan te trekken.
We stonden hier aan het startpunt van de South Downs Way, een 171 km lang lange-afstandsvoetpad vanaf Eastbourne tot aan de grens van Hampshire door een golvend heuvellandschap met platte toppen en vrij steile hellingen, meestal begroeid met veerkrachtig gras en hier en daar met bossen. In Eastbourne begint de route over de steile, blinkend witte kalkrotsen, die bekend staan als de Seven Sisters. Het zijn deze rotsen, die, als een witte welkomstgroet boven de horizon, de harten sneller deed kloppen van menig Engels zeevarende, matroos of burger. En het is deze kuststrook die voor een groot gedeelte de glorierijke, maritieme geschiedenis van Engeland gemaakt heeft. Hier is het Engeland van 'Britannia rule the waves' en het 'Send him victorious'. De kust van Sussex, beschermd tegen de koude noordenwinden door de South Downs, biedt een rijke keuze uit grote, mondaine of kleinere rustige plaatsen. Voor ons een prachtige start van ons wandelverblijf in Engeland.
Meteen al vanaf ons vertrekpunt net buiten Eastbourne een flinke klim die ons deed denken aan een bergwandeling in Zwitserland, alvorens we the Street of Dover vanaf het druk bezocht uitzichtpunt Beachy Head onder ons zagen liggen. De top van deze kaap
ten zuidwesten van Eastbourne die zowel per auto als te voet en per boot bereikbaar is, ligt circa 170 m boven de zee en heeft hier een prachtig uitzicht op het drukbevaren Kanaal en de zuidoostkust van Engeland en bij helder weer van het eiland Wight tot aan Dungeness. Een directe afdaling naar zee of een klauterpartij omhoog van het strand is zeer gevaarlijk en daar waagden we ons dan ook niet aan.
Op deze zaterdagmiddag maakten velen met ons dit uitstapje, maar slechts weinigen deden dit wandelend, getuige de volle parkeerplaatsen. De imposante en onaangetaste kustlijn lokten velen naar dit punt. Opvallend was de vuurtoren beneden in zee, gebouwd in 1902, die bij heldere nachten wel 16 mijl ver straalt. Over groene, grazige weiden met hier en daar schapen kwamen we ook voorbij een oude, nu buiten gebruik zijnde vuurtoren, hoog gelegen op een steile krijtrots.
Ons volgende oriëntatiepunt was Birling Gap. Steile trappen voeren hier direct naar een klein knus kiezelstrand, waar in de 18de eeuw smokkelaars aan land kwamen. Nu een uitspanning voor dagjesmensen. Hier hadden we ook een fantastisch zicht op de kalkrotsformaties die mede naam geven aan deze wandeling: Seven Sisters Walk. De 75 meter hoge Seven Sisters, een combinatie van zeven in elkaar overlopende krijtrotsheuvels, die het best zichtbaar zijn vanaf Seaford Head. Het gebied eromheen is ingericht als country park. Via een kiezelpad bereikten we de eerste van de zeven krijtkalkheuvels en hadden vanhieruit een prachtig uitzicht op Cuckmere Haven. Bij een picknictafel op Brass Point hielden we halt voor een lunchpauze en hadden een goed overzicht over het estuarium dat Cuckmere River hier gevormd had achter een soort kiezeldijk, die ervoor moest zorgen dat dat slechts bij uitzondelijk hoog tij het zeewater verder landinwaarts kon stromen. Vanaf Cliff End liep het voetpad geleidelijk naar de breed meanderende stroom van Cuckmere River.
Opnieuw was het hier druk met dagjesmensen, die dit natuurverschijnsel kwamen bekijken. Een breed grindpad bracht ons naar Exceat aan East Dean Road. Hier aangekomen moesten we een goed half uur op de bus wachten, die ons terug naar Eastbourne zou brengen. Het was zo'n typisch Engelse dubbeldekker. We namen achterin plaats en hoopten dat we op het punt van vertrek zouden kunnen uitstappen. Maar dit was jammer genoeg slechts ijdele hoop. Middenin Eastbourne stapten we uit en moesten toen nog 3 kilometer te voet naar de auto.
We zagen dat Eastbourne een deftige badplaats is met een Georgian en Victorian uiterlijk, die 'fashionable' werd toen de kinderen van George III hier hun zomervakanties door brachten. Een brede boulevard, die een aantal keren van naam verandert, loopt langs het strand (kiezel), dat bij vloed op verschillende plaatsen geheel overspoeld wordt. De talrijke gazons, bloemperken en parken met hun steeds wisselende bloemenpracht zijn een lust voor het oog. Centrale punten aan zee zijn de meer dan 300 m lange Victoriaanse pier en de neoklassieke Bandstand, kiosk zouden wij zeggen, uit 1935.
Via Compton Park en de Universiteitswijk bereikten we tegen 18.00 uur de auto. Moe maar voldaan deden we de wandelschoenen uit en dronken nog wat. Charles nam intussen contact op in Ringmer en kondigde aan dat men ons tegen 18.30 uur kon verwachten.
Charles Aerssens
KAART
- Ordnance Survey 1:25000 Explorer 16 South Downs Way (Newhaven to Eeastbourne)
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 11-02-2001 door C.P.J. Aerssens