RONDWANDELING ASHDOWN FOREST
Omgeving Ashdown Forest - Hartfield 18km
Het zag er op deze maandagmorgen opnieuw vriendelijk uit. Het voorbeeld van Jan volgend had Charles ook besloten om voor het ontbijt even een ommetje te maken en het kerkje en kerkhof van Ringmer te bezoeken. Dit moest op de fotografische plaat worden vastgelegd omdat dit zo goed de sfeer weergeeft zoals bij Anton Pieck. Het ontbijt zouden we op deze morgen zelf verzorgen omdat onze gastgevers al vroeg uit de veren waren en al voor dag en dauw naar hun werk gingen. Na een stevig ontbijt hoorde er de afwas als vanzelfsprekend bij. Daarna was het tijd om de rugzakken te pakken en ons startklaar te maken.
Het zou vanuit Ringmer even rijden zijn voor we op ons startpunt van vandaag zouden zijn. Charles had immers een rondwandeling in de omgeving van Ashdown Forest uitgezet, die gedeeltelijk over een drietal langeafstandswandelwegen zou voeren: de Vanguard Way, de Forest Way en Wealdway.
De route ging direct vanuit Ringmer via Ham Lane naar de A28, de grote weg van Lewes naar Uckfield, dat we rechts lieten liggen, omdat we de rondweg de A22 namen. Deze brede autoweg volgden we tot voorbij Maresfield. Tijdens de rit was het opvallend dat er zover kleine eettentjes, vaak niet groter dan een kleine aanhanger of caravan, langs de weg stonden waar overal wel een of twee auto's stonden waarvan de bestuurders en inzittenden koffie of fris dronken. Net voorbij Maresfield namen we de B2026 in noordelijke richting tot waar de afsplitsing van de B2188 begon, die naar Royal Turnbridge Wells voert. Hier parkeerde Bert de auto. We trokken de wandelschoenen aan en pakten de rugzakken. Het proviand werd verdeeld en ingepakt.
We zaten hier midden in Ashdown Forest op de grens van Kent en Sussex. Dit is zonder twijfel een van de mooiste streken in Zuidoost-Engeland. Het binnenland wordt hier grotendeels gevormd door The Weald, die in het noorden en zuiden begrensd wordt door respectievelijk de North Downs en de South Downs. Bodemdeskundigen nemen aan dat het niveauverschil van het uitgestrekte golvende plateau van The Weald ten opzichte van de Downs vroeger veel groter is geweest. Een onnoemelijk aantal eeuwen durende erosie heeft echter de toppen afgevlakt. Met zekerheid weet men dat hier nog ten tijde van de Romeinen een uitgestrekt woud heeft gelegen, het Forest of Anderida. Maar reeds in de middeleeuwen moesten de eiken wijken ten behoeve van de scheepsbouw en de ijzersmelterijen. Het eerste kanon in Engeland stamt uit deze streek en werd gegoten in Uckfield in 1543. In de 17de eeuw verhuisden de ijzersmelterijen met de industrialisering mee naar Midden-Engeland en plaatselijke boeren trokken in grote getale naar de hoofdstad. Zo werd deze streek de groene long van Engeland. Ashdown Forest geeft je een goede indruk van het eens zo uitgestrekte, woeste gebied. Het terrein is nu heel open met heidelandschappen, grote manshoge varens en grote percelen bos. Een ideaal wandelgebied.
De wandeling van vandaag liet ons met een heel ander Engeland kennis maken dan de twee voorafgaande dagen. Het landschap leek ook wat meer op de Belgische Ardennen. Vanaf de parkeerplaats zochten we de Vanguard Way. Deze wandelroute was moeilijk te vinden, maar een goede bestudering van de kaart zette ons op het juiste spoor. Het ging in noordwestelijke richting heuvelafwaarts, nu een door heidevelden of manshoge varens dan weer door jonge berkenbosschages tot we aan een verharde weg kwamen. De markeringen moesten we er maar bij denken, er was er geen enkele te vinden. We hielden links aan tot we bij een "ford" kwamen. Dit is een doorwaadbare plaats in een beekje of rivier. Jan riep al meteen: "Gué", want die waren we in de Belgische Ardennen al veel tegengekomen. De asfaltweg liep gewoon door de beekbedding en voor de voetgangers was er een bruggetje. Nu was het zaak om goed op de kaart te kijken en het juiste pad te kiezen: eerst naar rechts de verharde weg volgend en na 200m links af een bospad op met de aanduiding Furnace Farm. Toch raakten we hier in het bos het spoor bijster en belandden we bij Stone Cottage. Enig speurwerk was nodig, de toevallige ontmoeting met een postbode bracht geen uitkomst en dus kwam de hulp van een "inboorling" ons goed van pas. Deze zette ons weer op de goede weg en verder ging het door de varens en dichte bossen. We liepen tegen een golfbaan aan en tussen de verschillende holes doorlopend moesten we nog goed opletten niet plotseling door een golfbal getroffen te worden.
Op een rustig plekje pauzeerden we voor een middagboterham en Charles bestudeerde de kaart om in Forest Row, het plaatsje dat we direct zouden aandoen en gelegen aan de bovenloop van de River Medway, de juiste weg naar ons volgende traject op een nieuw langeafstandspad, de Forest Way, te kiezen. Via een sjieke buitenwijk bereikten we de B2110 en deze volgend in noordelijke richting, kwamen we al gauw aan de nieuwe wandelroute. We moesten een oude spoorbrug over en meteen afdalen naar de verlaten en buiten gebruik zijnde spoorbaan afdalen. Opnieuw over zo'n typisch hekje klimmen. Het ging nu in een stevig tempo in noord-noordoostelijke richting over een breed wandelpad. waar eens de spoorrails gelegen hadden. Het was een haast 4 kilometer rechte weg zonder veel klimmen en dalen, nu een door open landbouwgebied dan weer door lommerrijke bossen.
De natuur stond er prachtig bij: vele wilde planten waren nog volop in bloei. De bioloog in ons gezelschap kon hieraan zijn hart ophalen. Maar hij had vakantie en de flora thuis gelaten. In de buurt van Hartfield gekomen trok plotseling een hoop vers opgeworpen zand onze aandacht. In de steile helling van deze oude spoorbaan duidden alles erop dat het ging om een dassenburcht. Zeker wisten we het niet, maar de grote, duidelijke sporen van klauwen in de modder wezen wel in die richting. Tijdens onze wandelingen van de afgelopen dagen waren we meer van dit soort zandbergen tegen gekomen en zelfs op twee plaatsen een dode das. Ook hadden waarschuwingsborden langs de wegen met daarop de mededelingen "Badges" onze nieuwsgierigheid gewekt. Dit alles gaf aan dat de das een tamelijk voorkomend dier was in deze contreien.
Om Hartfield te bereiken moesten we toch nog wel even door de knieën, want om het weiland te kunnen verlaten waarin we verzeild geraakt waren, moesten we diep bukkend door een laag poortje. Alles ging goed en langs het plaatselijke cricketveld bereikten we de hoofdstraat van Hartfield. Dit pittoreske dorpje in Ashdown Forest was inspiratiebron voor de schrijver A.A. Milne die hier zijn beroemde boek Winnie the Pooh schreef. Een gezellig theehuis Pooh Corner houdt de herinnering hieraan levendig. Bij de plaatselijke Haywagon Inn hielden we halt voor een verfrissingspauze en namen plaats op het terras. Binnen was het druk met mensen die er kwamen lunchen. Weer even tijd om op adem te komen, want we moesten nog een aantal kilometers lopen.
Uitgerust togen we na een kleine drie kwartier opnieuw op pad. Voor we de wandelroute opgingen, brachten we eerst een bezoekje aan het plaatselijke kerkje met een bloemrijk gotisch toegangsportaal en waar in een pompeuze marmeren graftombe een van de roemruchte voorvaderen van Hartfield met eega begraven lag. Ook wierpen een blik op de Graveyard. Dit deden we meestal als we in een dorpje of gehucht kwamen. Groot was onze verbazing toen we meteen achter de kerk zagen dat het wandelpad dwars door de tarwe- en gerstevelden liep. Bij ons zou dit niet mogelijk zijn en hadden we meteen een boze boer achter onze broek als we ook maar een voet in zijn akker zouden hebben gezet. Hier gelden nog de zeer oude afspraken van het recht van overpad, die meestal nog stammen uit de Middeleeuwen. De bedoeling was om via dit Public Footpath op de Wealdway uit te komen. De Wealdway is een 129 km lange wandelroute tussen Gravesend en Eastbourne en hier via Ashdown Forest loopt. Wij wilden hier in Hartfield de draad van deze wandelroute opnemen en die dan richting Ringmer vervolgen.
Door deze tarwe- en gerstevelden bereikten we met enig zoeken de gezochte Wealdway. Charles was nog niet helemaal zeker en vond het nodig te informeren of we wel op de goede weg zaten. Zelfs het kerkje van Withyham dat we in noordelijke richting zagen liggen, kon hem niet meteen overtuigen. Gelukkig bracht uiteindelijk het bordje Buckhurst Farm zekerheid. Hier werd de markering van de Wealdway echt duidelijk. Het kostte ons even tijd om uit te vinden hoe de routemarkering op dit wandelpad door middel van vierkanten palen werd aangegeven. Na een grondige bestudering bleek op de bovenzijde van elke paal door een inkerving en de gele kleur hoe de richtingsveranderingen van het wandelpad verliep. Dit was zeer vernuftig aangegeven omdat de Wealdway in beide richtingen te bewandelen moest zijn.
Hier bij Buckhurst Farm lieten we de akkers en weiden achter ons en kwamen opnieuw in de uitlopers van Ashdown Forest terecht. Het brede wandelpad liep tussen hoge loofbomen door, waarbij de onderbegroeiïng uit hoge varens bestond. Het ging ongeveer 1 kilometer in westelijke richting, vervolgens pal zuid. We vonden het opnieuw een goed moment om even een pauze in te lassen en de laatste restjes aan proviand te verorberen. Nog slechts een goede 3 kilometer restte ons van het vertrekpunt van deze dag, maar we moesten nog wel een 140 m aan hoogte winnen. Dit bleek reuze mee te vallen. Even voor we bij ons einddoel waren, kwamen we opnieuw in de heidevelden en voerde een oude romeinse heirbaan ons terug bij de auto. Over dezelfde weg als we 's morgens vertrokken waren, bereikten we tegen 17.30 uur Ringmer.
Charles Aerssens
KAART
- Ordnance Survey 1:25000 Explorer 18 Ashdown Forest
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 18-02-2001 door C.P.J. Aerssens