WEALDWAY
Traject Crest Farm - Uckfield - Halland 23km
Enigszins verbaasd openden we vanmorgen de ogen en moesten constateren dat het zwaarbewolkt was en dat er regen viel. De wind kwam vanaf zee. Dit hadden we niet besteld! Gelukkig bleek dit minder fraaie weer slechts van korte duur te zijn en de regen zou ons wandelplezier op deze dag niet verder verstoren. We namen nu ook alle tijd om eerst flink te ontbijten. Zo konden we er vandaag nog eens stevig tegen aan gaan. We hadden het plan opgevat het gisteren gelopen traject van de Wealdway weer op te pakken waar we gestopt waren. Charles had de topografische kaart grondig bestudeerd en was tot de conclusie gekomen, dat ons opnieuw een verrassende en afwisselende dag te wachten stond. We hadden er zin in!!
Omdat het vandaag geen rondwandeling zou worden, moesten we eerst het vervoer na afloop van de wandeling regelen. Gelukkig wilden we dicht in de buurt van Ringmer uitkomen en konden we in het slechtste geval zelfs helemaal teruglopen. Als we ons eindpunt bij Halland hadden bereikt, zou Charles telefonisch contact zoeken met onze gastgevers, die ons daar dan kwamen oppikken. Gepakt en gezakt gingen we op weg. De aanreisroute naar het punt van vertrek was bekend en Bert chauffeerde zijn auto als geen ander door het linkse Engelse verkeer. Via Uckfield en Maresfield naar de B2026. We hadden nu een parkeerplaats uitgezocht iets zuidelijker vlak bij het kruispunt dat de richting naar Crowborough aangaf. Gepakt en gezakt liepen we naar Crest Farm. Hier pakten we de draad van Wealdway weer op. De route werd al gauw een enkelvoudig bospaadje tussen hoge varens door, zo nu en dan langs een weiland en over hekken of langs kantelpoortjes. Het ging in zuidelijke richting naar Fairwarp. In Furnace Wood moesten we over enorme wortelpartijen van reusachtige bomen klauteren en via Hendail Manor Farm door de weilanden kwamen we bij Wood Cottage. Hier stond een prachtige wegwijzer van de Wealdway. Het was even tijd voor een korte rustpauze en Jan maakte van de gelegenheid gebruik om even de benen te strekken.
Verder ging het weer door Hendall Wood naar de A26 bij Strawberry Hall vlak voor Uckfield. We staken de drukke weg over en langs een garage kwamen op een minder prettig stuk van de Wealdway. Het was goed te merken dat op dit traject nog niemand gelopen had. Het pad was bijna onbegaanbaar. De brandnetels stonden manshoog en dat was lastig. Charles had gelukkig de bekende rode wandelsokken aan en kon deze tot over de knie optrekken. Zo bleef hij van veel ellende gespaard en baande hij het pad voor de anderen. Toen het einde van dit traject in zicht kwam was er gelukkig ook de mogelijkheid voor een koffiepauze. We waren hier bij The Oast Farm met mogelijkheid tot het kopen van groente en fruit bij de boer. Er was een Tearoom waar een vriendelijke dame ons bediende met koffie. Dit hadden we verdiend!
Die koffiepauze deed ons goed en vol nieuwe energie gingen we weer op pad. We moesten wel eerst een paar honderd meter de drukke A272 volgen tot bij een openbare telefooncel. Het was niet meer zo'n bekende rode telefooncel. Die kom je nog slechts sporadisch tegen op de meest afgelegen plekken van het Verenigd Koninkrijk. Hier sloegen we de brede oprijlaan in naar Buxted Park. Op dit grote landgoed stonden nog een aantal geweldige hoge bomen, zoals eiken en Libanese ceders, die een orkaan van zo'n vijftig jaar geleden hadden doorstaan. Het kerkje gewijd aan St. Joris liet in een fotocollage zien hoe die storm toen hier had huis gehouden. Opmerkelijk was op het kerkhof ook een omvangrijke Taxus van meer dan 2000 jaren oud, die van alle kanten gestut en ondersteund werd en die er volgens de experts al gestaan had voor de ster van Bethlehem.
Dit prachtige landgoed was tot voor een aantal jaren bezit geweest van een of andere oosterse oliesjeik. Het landhuis was nu een Grand Hotel voor mensen met een dikke beurs getuigen de Rolls Roys, Jaquars en Landrovers die er voor de deur stonden geparkeerd. Net voor we dit park verlieten werden we nog geconfronteerd met een enorme boomstronk met een omvang van verschillende meters. Deze gaf aan dat er hier sprake moest zijn geweest van een eveneens zeer oude boom.
We naderden nu de buitenwijken van Uckfield. Voorbij de rugbyvelden ging het links af en we hielden even halt bij een bruggetje over de River Uck, waaraan Uckfield waarschijnlijk haar naam ontleent heeft. Hier lag een watermolen, die niet meer in werking was. Door de weilanden vervolgden we onze we tot aan een steile trap naar beneden. Het wandelpad voerde ons hier over de spoorlijn naar Uckfield omhoog was er weer zo'n steile trap. bovenaan gekomen ontdeden we ons van de rugzakken en namen tijd voor een uitgebreide middagpauze. De shirtjes werden uitgedaan, zodat ze konden drogen van de inspanningen die we hadden geleverd.
Uitgerust en met de wetenschap dat wij weer prachtig wandelweer hadden, braken we na een dik half uur op. Door weiden en langs bosranden, over holle wegen en smalle paden ging het verder in noordnoord-oostelijke richting. Voortdurend moesten we over hekjes en door poortjes. Er was zelfs een heel opmerkelijk poortje bij, speciaal voor wandelaars met een hond: een soort muizenval klepje! Toen we bij een buiten gebruik zijnde watermolen aangekomen waren, liep de route opnieuw door het bos. Maar meteen verdween hier in Tickerage Wood het pad tussen de meer dan manshoge varens. Elke markering ontbrak zo en ons een wegbanend, Charles voorop en zoekend naar het juiste pad, bereikten we na enig zwoegen de B2102. Deze staken we over en langs tarwevelden, waarin heel duidelijk wildsporen te ontdekken waren, bereikten we opnieuw een indrukwekkend landgoed: New Place Farm.
New Place Farm had een prachtig landhuis en uitgebreide optrekken voor het personeel. Het lag aan de rand van een groot park met geweldige waterpartijen. De uitgestrekte landbouwgronden behoorden zeker tot dit domein. Over een hoge muur kijkend konden we met moeite een blik opvangen van de prachtige tuin en het grote in Tudor-stijl gebouwde landhuis. Een foto maken kon alleen door de camera hoog boven de muur te houden. Even verderop moesten we weer door de tarwevelden onze weg vervolgen. We waren al gewend aan dit fenomeen van recht van overpad.
Intussen werden de weersomstandigheden wat minder vriendelijk. De zon was verdwenen en het leek wel of het zou gaan regenen. Gelukkig bleek dit laatste niet te gebeuren en konden de regenjassen in de rugzak blijven. We kwamen aan de B2192 de weg naar Mayfield. We moesten Bushbury Lane in en bij het huis op de hoek had men juist de stoep met beton geëgaliseerd. Peter kon met moeite de verleiding weerstaan om hier zijn voetafdruk achter te laten! Nog slechts 4 kilometer scheidden ons nu nog van het eindpunt van vandaag. Er moesten nog wel de nodige hekjes en poortjes worden genomen, maar daarin waren we intussen zeer bedreven geworden. Ook passeerden we een hoogspanningsleiding in het landschap, die een goed oriëntatiepunt vormde en we meteen op de kaart konden zien waar we zaten. Via Great Wood kwamen we bij uitgestrekte weilanden die waren afgezet met kilometers lange houten omheining en ons de indruk gaven beland te zijn de Far West in Amerika op een of andere ranch. Dat hier inderdaad een ranch was, bleek toen we even later langs een enorm complex van stallen liepen, bewaakt door camerabeveiliging.
Hier op Annandale Farm was een grote stoeterij gevestigd. Hier waren we ook aan het einde gekomen van het traject dat we over de Wealdway hadden gelopen. We verlieten deze route om na een paar kilometer over een Public Footpath uit te komen bij de rotonde in Halland. Net voor we op het laatste stuk Bentley Wood inliepen, bemerkten we tegen die bosrand een tweetal vossen. Ook zij hadden ons opgemerkt en namen eerst een afwachtende houding aan. We hadden alle tijd om de verrekijker voor de dag te halen en hen rustig te observeren. Maar toen we ze toch wat te dicht naderden verdwenen ze in het struikgewas. Nu waren we snel op het eindpunt en bij het hotel aan de Roundabout in Halland, vanwaar er getelefoneerd kon worden.
Wel enigszins vermoeid konden we terug zien op een zeer geslaagde wandeldag. We hadden vandaag de grootste afstand gelopen, zo'n 23 km. En deze tweede etappe van de Wealdway had ons nog meer kunnen bekoren dan die van gisteren. Meer afwisseling, een uitstekende wegmarkering, prachtige vergezichten, de sfeer proevend van de "Tuin van Engeland", dit alles maakte deze wandeldag tot een absoluut hoogtepunt.
Charles Aerssens
KAART
- Ordnance Survey 1:25000 Explorer 16 South Downs Way (Newhaven to Eeastbourne)
- Ordnance Survey 1:25000 Explorer 18 Ashdown Forest
Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 21-02-2001 door C.P.J. Aerssens