[IMAGE]

De dagen die aan de herfstvakantie vooraf gingen waren zomers te noemen. En we hadden de hoop dat het goede weer ook tijdens ons Ardennenoffensief 2001 zou voortduren. De weersvoorspellingen waren in elk geval goed. Zo gingen we opnieuw op zondagmiddag 14 october op weg naar de comfortabele vakantiewoning "La Spinette" van de familie Daco in Laidprangleux. Een enkel telefoontje van Charles al in september naar de familie Dacco, Bois de Tave 1, Ammonines moest voldoende zijn om voor de wandelvrienden van Via-Via te reserveren. Voor de zekerheid had Charles nog een schriftelijke bevestiging gestuurd.

Zo vertrokken we die zondagmiddag tegen 16.00 uur. Bert, Marion en Peter vanuit Zevenbergen en Lorenz, Jan en Charles vanuit Hank en Loon op Zand. Plaats van samenkomst en afspraaktijd waren vastgelegd op de Baraque de Fraiture omstreeks 18.30 uur. De "voiture" van Bert reed via Brussel, Namen naar de Belgische Ardennnen. De andere equipe via Maastricht en Luik, dit maal nog een door de stad langs de Maasboulevard. Er werd in Maastricht nog een tankstop gemaakt en vervolgens naar de plaats van afspraak op de Baraque de Fraiture gereden. Hier arriveerden zij even na 18.15 uur en moesten slechts een paar minuten wachten op de ander helft van het gezelschap.

Het weer had hier jammer genoeg niet die uitstraling die ons beloofd was, het regende behoorlijk. Maar naar later zou blijken. was ging het slechts om een lokale bui. We reden door naar ons verblijf in Laidprangleux. Maar groot was onze verbazing toen we bemerkten dat het huisje nog bezet was. Er kwamen al allerlei wilde gedachten bij ons op van slapen in het hooi of zelfs op de zolder in Loon op Zand. Gelukkig viel het alllemaal mee toen we de sleutel gingen ophalen. We kregen duizend excusses dat de huurders nog niet vertrokken waren. We konden eerst even bijkomen in "Le Fournil"

Ook hier waanden we ons weer thuis. Alles was zo vertrouwd. Eerst de benen even strekken, een pilsje drinken en een wijntje en een kaasje eten. Gelukkig was er voor Lorenz een hapje paté. Daarna konden we tegen 21.30 uur onze slaapvertrekken aan de overzijde inrichten. De rest van de avond werd in ledigheid doorgebracht en lieten we ons het palmpje, het glaasje wijn en de nootjes goed smaken totdat we tegen 11.30 uur naar bed gingen. Vanavond geen uitgebreide discussies over een zwaarwegend onderwerp!

De volgende morgen van de eerste wandeldag werden we wakker en zagen buiten dat de weersomstandigheden nog niet optimaal waren. Sombere mistvlagen hingen nog tussen de bossen. Maar zoals altijd stonden we vol goede moed op in de veronderstelling dat deze deze spoedig zouden optrekken tegen de tijd dat we op pad wilden gaan. Eerst maar eens stevig ontbijten aan een uitgebreide ontbijttafel met kaas en vlees, jam, hagelslag en pindakaas. Met lekker warme broodjes uit de oven! Voor onderweg namen we het brood mee en was er in de rugzakken plaats voor Mueslirepen en een Mars. Genoeg om te overleven. Nog even opruimen en zo staan we om 9.30 uur startklaar.

Charles heeft er voor gekozen de wandeling van vandaag te starten vanaf "La Spinette". Dit betekent dat de auto's onaangeroerd thuis blijven. De te lopen route gaat via Samrée naar Odeigne en terug via Dochamps. Deze rondwandeling voert door de bosrijke omgeving van de Belgische Ardennen bij de Baraque de Fraiture en heeft een lengte van 21 Km. We vertekken in de richting van Devantave en nemen na goed 300m het halfverharde bospad naar links bij de picnic-plaats richting Bois de Chwasnêye. De laatste mistvlagen proberen op te trekken, maar de zon is nog niet zichtbaar. Even later passeert de boswachter in zijn auto, hij gaat wellicht een kijkje nemen op de plek waar verderop een stuk bos ontgonnen wordt en een graafmachine staat. Bij een wat onduidelijke vijfsprong kiezen we voor het pad in oostelijke richting met links van ons Bois Queue du Veau.

Aan het einde van dit pad volgt een klim in noordelijke richting naar Benasse om vervolgens onder de heuveltop Belvedère op 572m hoogte door te steken naar de doorgaande weg van Samrée naar Dochamps. We steken hier over en vervolgen het halfverharde pad naar Baraque de Samrée. De rustbankjes onderweg hebben we nog niet nodig! Op dit kruispunt van verharde wegen gekomen slaat we links af en zetten de afdaling in naar een oversteek over een klein beekje. Hier houden we het pad aan in oostelijke richting tot we opnieuw een beekje moeten oversteken. Maar dan wordt het even puzzelen. De paden vervagen en het bos is gerooid. We moeten in elk geval in oostelijke richting de wandeling voortzetten.

Het kompas komt te voorschijn en dwars door het bos en langs de omheining van de weilanden bereiken we de noordelijke kant van de Ferme de L'Alu. Dat we goed zitten maakt het houten bord duidelijk met Ferme de L'Alu. De zon is inmiddels doorgebroken en het wordt tijd voor een pauze. Uit de wind en in de zon is het goed toeven. De temperatuur gaat tot zeker boven de 15 graden. Het bos kleurt prachtig. We genieten van de natuur, de rust en een versnappering. Er passeren ons een 3-tal wandelaars. Maar aan de uitrusting is te zien dat ze slechts een klein ommetje gaan maken.

Het is slechts een kleine lunchpauze en daarna vervolgen we de route. Het bospad voert langs een stuk grond waarop een grote partij kerstbomen staat te wachten op de komende feestdagen aan het einde van het jaar. Maar voor dit pad de doorgaande weg van Baraque de Fraiture naar Samrée bereikt buigen we door het open beukenbos af in noordoostelijke richting tot we de asfaltweg bereiken van Le Poteau naar Lamormenil. We volgen deze weg in noordwestelijke richting en nemen na goed 300m op een soort 6-sprong het halfverharde bospad naar rechts richting Bois de Chaienai. De weg daalt over 1,5 km door bossen en ontgonnen terrein naar Pont de Beaufayi.

Hier bij de brug over de Ain, die nog een klein beekje is, pauzeren we opnieuw en zien op de kaart dat we nu een korte klim voor de boeg hebben alvorens het dorpje Odeigne te bereiken. Dit rustieke Ardeense dorp ligt er verlaten bij in de warme herfstzon en slechts een enkele hond kondigt blaffend onze doortocht aan. Bij een monument voor de gevallenen wappert de Amerikaanse en Belgische vlag houden we even halt. We kiezen in het dorp voor de richting Oster. De verharding verlaten we na 800m om eerst een weiland te doorkruisen en over de prikkeldraad een bospad te bereiken.

Dit bospad brengt ons in zuidwestelijke richting opnieuw tot aan een doorwaadbare plaats. Ook deze hindernis nemen we zonder problemen nadat we met enkele boomstammen een bruggetje hebben gebouwd. Geen natte voeten dus! Even verderop passeren we een kruis waarbij in de onmiddelijke omgeving een landrover staat geparkeerd. Wellicht een boswachter die polshoogte komt nemen zo midden in het jachtseizoen, getuige de vele plakkaten die waarschuwen tegen schietgevaar op bepaalde tijden.

Nu we dit laagste punt gepasseerd zijn, betekent dat automatisch weer klimmen. En even verderop zien we dat we langzaam maar zeker in de bewoonde wereld komen. Niet bepaald eenvoudige optrekjes laten dit vermoeden. Zo bereiken we het gehucht Freyneux. Er staat een heuse kerk en er is eenrichtingsverkeer dat door verkeersborden wordt aangegeven. Het is nauwelijks voorstelbaar dat hier een verkeerschaos zou kunnen ontstaan midden in dit verlaten Ardeense hoogland. Opnieuw even uitblazen en de laatste restjes van het lunchpakket verorberen. Geen appelkrozen in de tuin gooien, Jan!

Nog 7 km en we zijn weer "thuis" in Laidprangleux. Het pad klimt opnieuw als we de laatste huizen achter ons laten. Via Hotbras bereiken we het asfalt van de verharding naar Lamormenil. Hier naar rechts om na 500m linksaf het bos in te lopen. Als het pad plotseling vastloopt in een vaag en dicht bosgebied wordt het echt spoorzoeken. Voor Charles geen probleem, zijn oriëntatievermogen brengt het wandelgezelschap in westelijke richting naar de doorgaande weg van Dochamps. Enigszins gehavend aan armen en benen - Lorenz is in een korte broek onderweg - door de braamstruiken komen we toch goed uit. Dochamps is snel bereikt.

Nog 3 kilometers scheiden on van het vertrekpunt van vanmorgen. Langs de kerk opnieuw een helling nemen en richting Devantave. Toch kiezen we ervoor binnendoor te lopen en niet de verharde weg te nemen. Via de route die langs de plaatselijke vuilnisbelt voert dalen we eerst opnieuw en vervolgens bereiken we klimmend het bos dat onmiddelijk aan de doorgaande weg naar Laidprangleux ligt. We passeren het Croix St. Pire en bereiken tegen 16.00 uur moe maar voldaan 'La Spinette".

Nu is het even bijkomen onder het genot van een lekker koud pilsje of een glaasje wijn. Douchen is natuurlijk ook niet verkeerd en zo kan iedereen lekker fris aan tafel. Peter heeft opnieuw zijn best gedaan om een voortreffelijke maaltijd te verzorgen en de assissentie van Marion mocht er ook wezen. Het werd nog gezellig natafelen en natuurlijk was er ook tijd voor uitvoerige discussies, waarbij het er soms stevig aan toe ging. Tegen 24.00 uur werd het doodstil en viel de donkere nacht over Laidprangleux.

De wekker was gezet op 7.15 uur, maar Charles schrok 's morgens wakker en merkte dat de wekker was blijven steken op 2.30 uur. Het was inmiddels7.45 uur. Verslapen dus. Alle hens aan dek om voor 9.00 uur alles op orde te hebben: gegeten en opgeruimd, ingepakt en reisvaardig. Philippe Daco was punktueeel en de eindafrekeing kon worden gemaakt. Gezien hey ongemak van de eerste dag bij aankomst was hij erg coulant en vielen de kosten reuze mee: slechts Bfr. 4000. We mochten dus niet mopperen.

Even na 9.15 uur verlieten we Laidprangleux en reden terug naar de Baraque de Fraiture. Het zag er naar uit dat ook vandaag een prachtige wandeldag zou worden. De laatst flarden mist waren al verdwenen nog voor we goed en wel Samrée achter ons hadden. Bij Baraque de Fraiture de autoweg op naar Luik om er bij de volgende afslag Lierneux weer af te gaan.

Charles heeft voor deze dag een wandeling uitgezet in het gebied van de Vallée de la Lienne, noordelijk gelegen van de Baraque de Fraiture. Als startplaats is opnieuw gekozen voor Bra, een gehucht aan de N651. Achter de kerk wordt geparkeerd en maken we ons op voor een nieuwe wandeldag. Deze keer lopen we een lus in zuidelijke richting naar Lierneux en terug naar Bra. Zo komt opnieuw het stroomgebied van de Lienne aan de beurt.

We verlaten Bra over de N651 in westelijke richting om meteen linksaf een pad tussen de weilanden te nemen. Er moet onmiddelijk geklommen worden. De koeien kijken ons vanuit de wei glazig en verdwaasd aan, maar een stier laat zich niet onbetuigd en snuift en loeit vanachter het prikkeldraad naar ons. Niet zo'n prettig gevoel. We houden het er maar op dat de rode sokken van Charles daar debet aan zijn. Het gaat pal zuid, passeren een halfverharde weg en dalen naar het bos af, op de kaart aangegeven met En Bleûr hu.

We komen bij de Ruisseau de la Follerie. En je kunt haast raden wat we op onze weg troffen. Opnieuw een Gué. Het is hier erg drassig en door het bos lopend vinden we een geschikte oversteekplaats: een boom die half over de beek hangt. Een stevige balk wordt gezocht en een brug gebouwd. Vele handen maken licht werk en zo belanden we aan de overkant. Maar daar is het weiland drassig en moeten we goed uitkijken geen natte voeten te krijgen. We komen weer op het pad en vervolgen de route.

Bij de doorgaande weg naar Lierneux steken we over en nemen de asfaltweg naar Xhoute-si-Plout. Op nog geen honderd meter van ons raast hier het verkeer van de autoweg van Bastogne naar Luik. In het gehucht slaan we linksaf langs de Kapel van de H.Maagd Maria en volgen het pad dat evenwijdig aan de autoweg loopt. Als we uiteindelijk bij een brug onder de autoweg zijn aangekomen, weten we dat we even verderop definitief in oostelijke richting zullen afbuigen en het geraas op de autoweg zal verstommen.

De Ruisseau de Sonnari steken we over en lichtjes klimmend houden we het pad aan in oostelijke richting. Het voert door bossen en tussen reeds verdorde varens, al getooid in herfstkleuren. Als de klim ophoudt komen we op een meer open plek in het bos en wordt het tijd voor een eerste pauze. Het is hier aangenaam warm en de truien gaan nu definitief uit en verdwijnen in de rugzak. Het is T-shirt-weer en dat midden in de herfst! Spijs en drank worden genuttigd en even wegdromen, languitliggend in het gras of leunend tegen een boom, geeft een gelukzalig gevoel zo volop in de zon. Maar ook aan deze pauze moeten we een eind maken. We hebben immers nog een flink stuk af te wandelen.

Als we opstaan merken we toch dat een pauze de spieren geen goed doet. We moeten ons weer op gang brengen, even inlopen en de looptred aanpassen. Als we het bos verlaten en er een lange afdaling begint krijgen we prachtig uitzicht op voor ons liggende dal met een wijdse blik op Lierneux. Ook ontwaren we op de helling ten zuiden van Lierneux een heuse skilift. Het is steil dalen naar het gehucht Baneux, een plek met goed onderhouden buitenverblijven van de meer dan gemiddelde Belg. Het gaat nog steeds in oostelijke richting en na goed 1 km komen we bij een oude watermolen op de doorgaande weg van Manhay naar Lierneux. Nu loopt de weg weer iets omhoog en voorbij de Gendarmerie en het Psychiatrisch Ziekenhuis, nog voor we de dorpskern bereiken lopen we richting postkantoor en sportvelden om de eerste gelegenheid naar links in te slaan.

Het is een holle weg. We bevinden ons nu aan de achterzijde van het terrein van het Psychiatrisch Ziekenhuis. Opnieuw klimt het pad en na goed 500m verlaten we de bebossing en krijgen een wijds uitzicht op de Vallée de la Lienne met gehuchten als Odrimont, Amcomont en Hierlot. Hier nemen we opnieuw een pauze en genieten van de warme herfstzon en de wijdse blik over het Ardeense land. Bert doet zelfs een klein hazeslaapje. Nog goed 6 km scheiden ons van het vertrekpunt in Bra. Dit betekent nog anderhalf uur lopen. Vol goed emoed gaan we na de rustpauze op weg. Dalen door de weilanden af naar Lansival en nemen over de Ruisseau de Groumont de wat onduidelijke afslag naar rechts. Even vragen of we goed zitten en dan bijna pal noord. De veldweg maakt enkele bochten tot we aan de kruising komen van Les Grosses Genesses.

Het is de bedoeling hier bij Les Grosses Genesses rechtsaf te slaan, maar een grote hoeveelheid water weerhoudt ons hiervan. We kiezen ervoor de kruising over te steken en daarna pas verderop rechtsaf te slaan. Voor Mountainbikes is dit pad echter afgesloten. Even verder blijkt waarom: grote varens maken een doorsteek moeilijk. Voor ons wandelaars geen probleem. We komen uit op de weg die we eerder hadden moeten nemen en komen op een viersprong met wegkruis. Langs dit kruis dalen we steil af tot een breder bospad. Hier stuiten we op onze laatste hindernis van deze dag. Opnieuw een Gué en een behoorlijk brede.

Een wegwijzer laat niet zien dat hier al heel lang niemand is gepasseerd. Wij laten ons niet kennen en nemen de lastige hindernis met overleg. Ook hier moeten over het snelstromende water twee bruggetjes worden gebouwd. Houtstammen genoeg, alleen nog op de juiste plek leggen. Eenmaal aan de overkant blijkt ook de holle weg overwoekerd en bijna onbegaanbaar. Gelukkig grenst het pad hier aan weilanden. Er blijft niets anders over dan over de prikkeldraad te klimmen en een westelijke richting aan te houden om de verharding naar Bra te bereiken. Nog een paar keren moeten we het prikkeldraad bedwingen en als we het asfalt bereiken zijn we binnen enkele minuten langs het Chateau de Bra en de kerk bij de auto's. Het is 15.00 uur.

We zitten nog goed in de tijd en besluiten ons eerst hier om te kleden. Daarna rijden we naar de Pont des Villettes over de Lienne waar we stoppen om in hetzelfde café met terras als het vorige jaar een pilsje te drinken. Ook nu is het hier aangenaam warm in de herfstzon en enkele drankjes doen ons goed. We genieten nog even na ons Ardennenoffensief. En tegen 16.00 uur besluiten we om terug te rijden naar huis en laten de Belgische Ardennen achter ons. We maken gebruik van de nieuwe rondweg om Luik en hopen daarmee onnodig oponthoud in Luik te vermijden. Het is welliswaar druk maar de reis verloopt soepel. We rijden richting Maastricht en zonder files bereiken we Eindhoven. Hier is het raak. De rondweg in noordelijke richting zit vol langzaam rijdend verkeer. We schuiven aan en bellen dat we rond 19.00 uur in Oisterwijk zullen arriveren voor het etentje. Kitty en Wilma zijn hier ook van de partij.

Zij zijn ook op het afgesproken tijdstip in Oisterwijk en we treffen ons op het Vrijthof. De reservering in de Dorpsherberg is er echter bij in geschoten en als we ons daar melden blijkt dat "er geen plaats in de herberg is". Geen nood denken we en stappen even verderop "De Lieve Lente" binnen. Ook hier geen plek. Gelukkig blijkt dat we na een drankje en half uurtje wachten toch met 8 personen aan tafel kunnen. We genieten van een goed verzorgde dis met vis en vlees. En na een heerlijk nagerecht dat voor enkele van ons uit een coupe ijs bestaat en een kopje koffie, gingen we om 22.00 uur huiswaarts. Via Loon op Zand waar Jan en Wilma de auto hebben staan, rijden Lorenz, Wilma, Jan, Charles en Kitty terug. Bert, Marion en Peter rijden rechtstreeks via Oosterhout naar Zevenbergen.

Tot slot: ook nu we voor de negende keer in de Ardennen zijn gaan wandelen, hebben we opnieuw prachtig wandelweer gehad. De mistige start op de eerste dag ging al snel over in T-shirt-weer.En ook de tweede dag geweldig, zonnig herfstweer met bijna zomerse temperaturen. Een "Real Indian Summer". Een genot om opnieuw in dit bosrijk gedeelte van de Belgische Ardennen te genieten van de landschappelijke afwisseling met uitgestrekte, dichte bossen met wijdse einders en wilde, ongerepte valleien. Wat we mee naar huis namen waren de prettige herinneringen aan geweldige Ardennendagen.Je vergeet de beslommeringen van alle dag en je proeft de Ardeense natuur en haar cultureel erfgoed. Geweldig dat gevoel samen L.A.W.V. Via-Via te zijn. Volgend jaar: Meet Again!! Op naar het tweede lustrum

Charles Aerssens
24 October 2001

Lange Afstand Wandelvereniging "VIA-VIA".
Gegenereerd op 06-11-2001 door C.P.J. Aerssens